“И Раббым, миңа әти-әнием мәрхәмәт күрсәткән кебек, син дә аларга рәхимле булсаң иде”. Монда сүз:” Бу дөньяда кылган гөнаһларын ярлыкап, җәннәткә кертсәң иде”,– дип дога кылучы балалар турында бара. Бу исә иң авыры. Баланы ашату-эчертү, киендерү дә кайчак җиңел түгел. Әмма балаңны киләчәктә: «Әти-әнием мине үстерде, аларга рәхмәтле булырга кирәк», – дип, үзеңә догачы булырлык итеп тәрбия кылу тагын да авыррак. Мәчеткә җибәрергә куркабыз кайчак, дога ятлатырга кызганабыз. «Тукта, имтиханын бирсен инде, вакыты юк, укуы болай да авыр бит», – дип, төрле акланулар табабыз. Әмма аңламыйбыз гына: балабызга дини тәрбия бирү ул – инвестиция. Вакыты җитеп, гүргә керсәк тә, бу дөньяда, безне искә алып, дога кылучы, безнең исемнән игелекле, хәерле гамәлләр эшләүче балаларыбыз калуы – үзе зур бәхет.
